Między poziomem a pionem

W swojej malarskiej twórczości Julian Henryk Raczko zadaje pytanie o symboliczną strukturę rzeczywistości, podejmując próbę uchwycenia jej ukrytego porządku. Za pomocą prostych, geometrycznych form eksploruje
jej rejestry, a także relacje między budującymi ją elementami.

Choć abstrakcyjne kompozycje artysty przywodzą na myśl tradycję konstruktywistyczną, to zdecydowanie wymykają się jej. Utylitaryzm ustępuje bowiem miejsca emocjonalności i badaniu metafizycznych znaczeń. W
rezultacie artystyczna praktyka Raczki nie ogranicza się bynajmniej do estetycznej kontemplacji formy, lecz staje się narzędziem głębokiej, filozoficznej refleksji nad ontologiczną złożonością rzeczywistości i jej
wieloznacznością. Poprzez plastyczne strategie kondensacji znaczeń artysta unaocznia istnienie ukrytych porządków, które wymykają się zmysłowemu spostrzeganiu świata.

Posługiwanie się językiem geometrii nie jest dla malarza aktem autotelicznym, lecz sposobem opisu świata i zachodzących w nim zależności. Określone kształty stanowią zatem narzędzia do poznawania niedostępnej
przy empirycznym doświadczeniu rzeczywistości. Stosując dostępne środki formalne w postaci linii dyscyplinujących plamy barwne, artysta przybliża widza do jej duchowego wymiaru. Raczko konstruuje układy, w których każdy element zdaje się funkcjonować nie tylko jako autonomiczny byt, lecz również jako część większej, dynamicznej struktury relacji. Poprzez staranne rozmieszczenie komponentów i subtelne manipulacje przestrzenią obrazową, buduje złożone sieci wzajemnych oddziaływań i relacji. Skutkiem interakcji obiektów jest uczucie wewnętrznego napięcia, jakie te generują.

Artysta mierzy się przy tym z badaniem przeciwieństw; czerni i bieli, całości i części, ciemności i światła oraz ducha i materii. Biel i czerń traktować można zarówno jako symbole obecności i nieobecności, jak i początku oraz końca. Światło i cień wyznaczają natomiast rytm percepcji, odsłaniając i ukrywając poszczególne warstwy obrazu. Zderzenie intensywnych barw z precyzyjnie poprowadzoną linią kształtuje przy tym dialog pomiędzy emocjonalnym a analitycznym wymiarem dzieła.

W malarskich realizacjach Juliana Henryka Raczki zredukowanie środków formalnych do prostych, czystych form pozwala paradoksalnie na uchwycenie zawiłości rzeczywistości. Obcowanie z minimalistycznymi układami daje jednocześnie odbiorcy możliwość wytchnienia od natłoku bodźców. Bogactwo tropów ontologicznych nie zostaje zdominowane przez wizualne nasycenie powierzchni obrazów, lecz jest wyeksponowane dzięki oszczędności i powściągliwości kompozycji.