Ślady

Wystawa Ślady swym tytułem nawiązuje do tytułu debiutu poetyckiego Erny Rosenstein  z 1972 roku oraz do tytułów jej wierszy i obrazów. To słowo artystka często powtarzała, odmieniała je na różne sposoby, czasami zastępując je innymi, które także miały odsyłać do osób, chwil i miejsc, które zostały jedynie w pamięci. Erna Rosenstein posługiwała się teżpowiedzeniem”trzymać pod zamkniętymi powiekami”, odnosiło się ono czasami po prostu do pamięci, czasami do wyobraźni, fantazji, ale przede wszystkim odnosiło się do własnej i cudzej twórczości. Malowała to, co dało się przechować pod powiekami i ceniła to, co zostawało pod powiekami. Jeżeli czasem przychodziły do niej obrazy, to tylko te spod powiek. W ten sposób określała kryteria wartości własnej twórczości, ale także innych artystów. Ważne jest w sztuce to, czy ona jest z nami i czy my możemy być z nią, czy pamiętamy dzieła i czy one dają się zachować w naszej pamięci. Trzymać pod powiekami, to znaczy widzieć w sposób szczególny, tak jak się przechowuje pamięć o najbliższych. Ślady – to obrazy, rysunki, wiersze, to twórczość artystki, która jest wokół nas i którą ciągle na nowo sobie przypominamy i na nowo odnajdujemy. Są obrazy, które gdzieś zaginęły, uległy rozproszeniu, są takie, które się zmieniły z powodu upływu czasu, coś się odkleiło, coś zostało uszkodzone. Niektóre obrazy zostały zmienione przez zabezpieczenia i ramy, w które je oprawiono. To wszystko zaciera ślady, zmienia je. Ale wszyscy, którzy towarzyszyli twórczości Erny Rosenstein, także się zmienili, dzisiaj na jej twórczość patrzą inaczej, coraz bardziej wnikliwie i konsekwentnie patrzą na jej „ślady”. Najbardziej niezmienione przechowywane są pod powiekami.
 
Na wystawie pokazujemy 18 obrazów, najstarszy – „Pogrzeb jesienią” (1958) –  artystka namalowała po śmierci bliskiej jej Marii Jaremy, „Czas pogardy”(1968) powstał po tragicznych doświadczeniach Marca. Większość obrazów pochodzi z lat 80. i 90., w tym słynne „Usta” (1989) i „Obrazy bezdomne” (1982-89).