Zmysłowa Materia Obrazu

Eksperymentalne traktowanie artystycznego tworzywa pozwoliło zarówno Andrzejowi Szewczykowi jak i Mai Kitajewskiej na wypracowanie własnego języka plastycznego. Ich twórczość opiera się na zrównoważonym zainteresowaniu konceptualną stroną dzieła sztuki oraz jego zmysłową postacią. Podstawowym elementem w metodzie tych twórców jest powtórzenie. W pracach Szewczyka dziesiątki uciętych kawałków drewnianych kredek, łupiny pistacji, czy tłoczone w ołowiu punkty niemal obsesyjnie łączą się w ciągi, wyobrażając tajemniczy zapis lub pismo niemożliwe, w kompozycji podobne do struktury tekstu. Kitajewska wyszywa płótno cekinami i szklanymi koralikami, gdzie blask łączy się z aurą dwuznacznych przedmiotów. Szczególnym wymiarem twórczości obydwojga artystów są serie erotyków: Szewczyk nazywał tak swoje prace wyklejane łupinami pistacji, malowane złotą farbą, często na niebieskim tle, natomiast erotyki Kitajewskiej to wyszywane szklanymi koralikami miniatury obrazów osiemnastowiecznych klasyków gatunku. W obu przypadkach lśnienie obrazu, jego zmysłowa materia przywołuje na myśl pożądanie, jakie wywołuje widok klejnotów, a jednocześnie ciekawość zaszyfrowanych znaczeń.