Parallel Universe

Tytuł zaczerpnięty z jednej z prac Stephena Wilksa jest hasłem, które mogłoby ująć to, co wspólne z pracami Luki Rayskiego. Obaj, podążając obsesyjnie za swoimi fascynacjami, które wyrażają się w seriach obrazów, używają rozpoznawalnego języka wizualnego.
 
Twórczość Wilksa jest komentarzem – często w narracyjnej formie – i uwspółcześnieniem przedstawień znanych np. ze sztychów Francisco Goyi jak w przypadku prezentowanej serii rysunków z osłami, lub harmonii schodów będących pełnym humoru odniesieniem do Marcela Duchampa, a także do tekstów mistyki i gnozy. Przenikanie się mikrokosmosu z makrokosmosem jest nieustającą zabawą przeskalowywania zwierząt i przedmiotów dla wydobycia ich symbolicznego znaczenia. Ważne są też prace z porcelany i instalacje Wilksa, które często są komplementarną częścią wobec rysunków. Na wystawie będzie także prezentowany porcelanowy globus w kształcie kapusty, która jest częstym motywem w twórczości artysty łączącym w sobie jednocześnie wizualne podobieństwo do kuli ziemskiej i do mózgu, jak w pracach „Le Monde Chou” (Świat Kapusta) czy obraz z namalowaną kapustą owiniętą w gazetę z wynikami giełdowymi.
 
Prace Luki Rayskiego wychodząc od pewnego opowiadania czy figury, nierzadko stają niemal abstrakcyjne. Dłonie, stopy, ludzkie postaci są malowane w sposób bardzo uproszczony, co umożliwia wkomponowanie ich we wzory falujących lub kanciastych jak schody linii. Sposób malowania twarzy i ciała jest bliski estetyce street artu, chociaż faktycznie sięga o wiele głębiej, do wizualnego doświadczenia nowoczesnego odkrycia neolitu, w którym wyparty erotyzm i bezpośredniość uwodząco powracają do głosu we współczesnej sztuce, jak w przypadku A. R. Pencka, Jeana Dubuffeta, czy Jean-Michela Basquiata. W cyklu „Arabische Pferde” z 2018 roku, którego część również znajdzie się na wystawie, Rayski wykorzystał strony z fotografiami z niemieckich albumów o koniach arabskich. Powstały palimpsestowe obrazy książkowego formatu, które balansują pomiędzy ironicznymi żartami z namiętności do arabskich koni, a poszukiwaniem czegoś wyjątkowego w tych zwierzętach, wydobywając abstrakcyjne elementy sugerujące ruch lub zmęczenie. Jednocześnie uświadamia to jak silna jest pokusa antropomorfizacji koni i bezkrytycznego przypisywania im cech szlachetności i elegancji, które w pracach Rayskiego w dowcipny sposób stają się na powrót zwierzęce, czasem płochliwe i niezdarne.