Retrospektywa

Jolanta Owidzka należy do wąskiego grona artystów otwierających nowe dzieje tkaniny artystycznej. Za historyczną datę przełomu w postrzeganiu tej formy sztuki uznaje się 1962 rok, rok I Biennale w Lozannie. Spośród polskich artystów, obok Jolanty Owidzkiej, swoje prace prezentowali tam: Magdalena Abakanowicz, Ada Kierzkowska, Wojciech Sadley, Anna Śledziewska. Od tamtej chwili zmieniło się rozumienie i definiowanie tkaniny artystycznej, terminy „malowane nitką”, bądź „tkane obrazy” okazały się już niewystarczające, a nawet zdezaktualizowane.
 
Przekroczenie tradycji gobelinu i tapiserii pozwoliło ukonstytuować podmiotowość tkaniny artystycznej. Jolanta Owidzka mimo różnych form i środków wyrazu, po które sięgała w swojej twórczości, pozostała wierna tkaninie artystycznej. Wyzwoliła ją, oderwała od ściany, rozszerzyła paletę materiałów, pozwoliła swoim pracom zawłaszczać miejsca dla nich najdogodniejsze: na ścianach i w przestrzeni, we wnętrzu i plenerze, w pionie i poziomie. Zrealizowała około 50 monumentalnych tkanin i wiele tkanin mniejszych. Prace jej znajdują się w Japonii, Stanach Zjednoczonych, Australii i w wielu miejscach w Europie; eksponowane w muzeach, filharmoniach, teatrach, w różnych instytucjach od rządowych po finansowe, a także w zbiorach prywatnych.
 
W Galerii Stefan Szydłowski na wystawie „Jolanta Owidzka. Retospektywa” w dniach od 14 maja do 30 czerwca zobaczyć można 10 wybranych prac z lat 1977-2014.