Koniec dnia, koniec nocy

Na wystawie Antoniego Starowieyskiego  "Koniec dnia, koniec nocy" są zaprezentowane najnowsze prace obejmujące okres od 2011 roku do dziś.
 
Artysta maluje od 20 lat, bardzo konsekwentnie koncentrując swoją twórczość na kilku motywach i posługując się czasochłonną techniką farb olejnych. Od samego początku jego aktywności artystycznej kolor i pejzaż niezwykle silnie określiły jego malarski język i rozumienie malarstwa. Proces powstawania jego obrazów jest powolny, kolejne warstwy nakładanej farby wymagają czasu, by wyschnąć, to sprawia że sam obraz wyłania się równolegle z przemyśleniami i doznaniami, jak ślad zmieniającego się czasu. Ten długi proces twórczy związany z malarskim medium w pełni odpowiada kontemplacyjnemu charakterowi sztuki Antoniego Starowieyskiego.
 
Tytuł wystawy Koniec dnia, koniec nocy to próba opisu czegoś, co wymyka się pojedynczym słowom. Może wskazywać na zmierzch i na świt jak na ulotne momenty, kiedy z sekundy na sekundę światło zmienia swoją intensywność, przechodzi przez różne barwy w zależności od kąta padania promieni słońca. Przede wszystkim jednak oznacza chwilę poza czasem, moment zatrzymania, dopełnienia się czegoś, stan nie będący ani dniem, ani nocą.
 
Wrażliwość na stany przejściowe, wizualny wymiar codzienności czy pozostawione samym sobie przedmioty daje się bez trudu odczytać w pracach Antoniego Starowieyskiego. Obserwacja artysty dotyczy tego, co wydarza się w miejscach zwykłych, jakby schowanych przed wzrokiem, podobnie jak cisza, która mylnie wydaje się brakiem dźwięku. I jak cisza także to malarstwo ma charakter intymny, nawet pejzaże obejmujące ogromną przestrzeń są pozbawione elementów zakłócających ich pustkę i intymny nastrój.